De Witte Woede
Verlies elkaar niet, als polarisatie dichtbij komt. Volgens Sire.
Was deze club er maar toen de Germanen in opstand kwamen tegen de Romeinen of tijdens de Spaanse Inquisitie. Dichterbij nog, tijdens de Holocaust.
Zou het wat uitgemaakt hebben? Hou toch op.
De hedendaagse maatschappij leeft nu eenmaal alleen maar van: IK. Maar als het niet past, is het: JIJ.
Dus laten we nu niet net doen alsof we de wereld kunnen veranderen door allemaal hetzelfde te gaan denken. Gaat niet lukken. Want ik doe al niet mee.
Maar er zit een verschrikkelijk leuke discrepantie in die hele zelf opgezette bedoening. Een inclusieve samenleving willen, met alleen maar exclusieve mensen. Snappen ze het zelf nog? Met een regenboog erbij maken we er wel wat vrolijks van. Het leidt wel af.
Volgens het Kennisplatform Inclusief Samenleven (kis.nl), wordt polarisatie ook wel de “witte woede” genoemd. De witte woede, hoe kom je erop. Ik moest meteen aan de bommen en afrekeningen in het criminele milieu denken, ze schieten en steken elkaar overhoop voor de cocaïne.
Nee, zwart werken is humor, deze mensen zullen zich ook vast niet herkennen in die uitspraak.
Ik voelde me wel even in een hoekje gezet toen ik het las, gediscrimineerd misschien wel, zou dat de bedoeling zijn? Zijn ze echt zo stoned van het elke dag dezelfde stelregel roken, dat het tot een soort religie is verworden die overal gepredikt dient te worden. Zo erg, dat ze zelfs al op de trom van zelfverloochening gaan slaan door hun eigen huidskleur af te keuren. Om een beetje genoegdoening te doen naar die ‘andere kant’. Want dat is de oorzaak van al deze zelfberedeneerde ellende, toch? De slavernij, kolonialisme, oorlogen, dat men hierheen wil vluchten voor de welvaart. Allemaal de oorzaak van onze witte afkomst.
Ikzelf sluit me aan bij John Fowles, die schreef: “Er zijn slechts twee rassen op deze planeet, de intelligente en de domme.”
Het woord polarisatie is nog niet zo oud, rond 1885 voor het eerst gelezen. Maar het fenomeen wat ermee bedoeld wordt is natuurlijk al zo oud als de weg naar Rome. Enkel de oplossingen ervoor waren toen wat rechtlijniger.
Ook daar, binnen de Kerkmuren speelt de “witte woede” al sinds jaar en dag. Want wat zijn we toch bezig om het allemaal opnieuw uit te vinden. Of niet? De ene staat graag blij springend met de handjes in de lucht, de ander boos en treurig kijkend met de handjes in de zij. De ene meent dat alles is toegestaan, de ander dat bijna niks of niks is toegestaan. En wat kijken we elkaar er graag op aan. Begin een eigen kerk en het probleem is opgelost, dan is erover praten met elkaar ook niet meer nodig. Alleen nog praten over elkaar, en op Zondag onderweg naar de kerk voor de vorm de ander straal voorbij gaan, zonder een groet.
Ik als Christen zie door de bomen het kerkenbos niet meer. We weten wat de leidraad is, zou je denken, want ook daar moet alles in vernieuwd worden, het moet wel bij de leefstijl en de huidige tijd passen, en als je de oorsprong trouw wilt blijven en je wilt er een gesprek over aangaan word je gebombardeerd tot ouderwets of een Farizeeër.
Een verschil van mening maakt de ander per definitie slecht, lijkt me. Tenminste, ik vind het wel fijn. Je moet een beetje mogen krabben om elkaar scherp te houden denk ik altijd maar. Al was het maar om een beetje balans in die morele weegschaal te houden.
Wat is er mis mee als je elkaar eens verliest in een discussie? Moet dan de deur meteen voorgoed dicht? is die ander minderwaardig, liefdeloos en volslagen van de pot gerukt. Of zou je eens kunnen overwegen om in je gedachten simpelweg te accepteren dat je het niet eens wordt, en door te gaan met leven, zonder je eigen IK op te dringen. Daar wordt je dan weer wijzer van. Intelligenter, een ander ras.
Want dat is de enige oplossing voor die Witte Woede.
Dus Sire, ik zou dat zinnetje aanpassen :
Verlies elkaar maar eens, om te voorkomen dat IK erger wordt.
Bert Schouwstra
Reactie plaatsen
Reacties