Feestboek!
U mag weten, ik gebruik sociale media tegenwoordig bijna enkel en alleen nog maar om mijn cynisme en sarcasme de vrije loop te laten in mijn reacties. Soms wat gechargeerd, maar echt serieus op de inhoud een normale discussie aangaan is niet meer te doen, al zou ik het graag willen.
Bijvoorbeeld als het over de Wolf of dieren in het algemeen gaat, verenigd zich een emo kudde in de reacties onder het bericht, waardoor ik al lezende naar de wc moet rennen omdat ik anders vervroegde lekkage heb rondom de schaamstreek.
Want vanachter dat relatief veilige telefoon/tablet of computer schermpje kun je natuurlijk ongebreideld je eigen gevoel spuien met het idee dat een ander er wat aan heeft. Of erger nog, het opschrijven met het gevoel dat jouw mening leidend is, deze is zo goed doordacht, dat het er mee oneens zijn een grote gotspe is, want je hebt het immers via het algoritme van je internetgedrag zo nadenkend geformuleerd en aangeboden gekregen! Dat een reactie van een anders denkende enkel nog beloond dient te worden met een ‘blokkade’, want dat zal m leren! Uitgeschakeld, die mafklapper.
Het feit blijft enkel dat de andersdenkende in je hoofd en verwensingen dan wel niet meer leeft, maar dat de werkelijkheid wat weerbarstiger is.
Het gevolg van je blokkade is dan wel prettig, omdat je alleen nog maar naar de mond gepraat word door de gelijkgestemden. Want die mogen uiteraard wel meepraten. Maar het heeft ook het neveneffect dat het tegengeluid zo naar de achtergrond gedrukt word dat er een soort radicalisering plaatsvindt mocht deze onverhoopt toch in het scherm verschijnen. Ik heb dikwijls meegemaakt dat deze Facebook filosofen of psychiaters dan op je profiel klikken en naar hartenlust gaan struinen, zoekend naar een manier om je te kwetsen. Of om je via een persoonlijk bericht te laten weten dat de dood spoedig op de stoep zal staan, of omdat er wat grote spierbundels langskomen om mij, jawel, ‘mores’ te leren. Sommige kwetsende verwijten zijn goed gevonden, eerlijk is eerlijk, kan er dan ook nog om lachen en er tegenin gaan. Maar 99% is van het niveau peuterschool, waar nog gedacht dat het lonend is om iemand te kwetsen door het met fysieke kenmerken te benoemen. Deze mensen zijn ook echt de degenen die zichzelf hoog aanschrijven wat wijsheid betreft. Het heeft me wel eens aangegrepen, en soms ook wel beangstigd. Maar op het profiel klikken heb ik mezelf afgeleerd, want vrienden worden doen we toch niet, op Facebook dan, in het echt lopen we elkaar straal voorbij, want met ‘echte’ mensen praten is zo verleden tijd.
Dan denk ik wel eens na over hoe het komt, dat men zich zo gedraagt, een schreeuw van eenzaamheid, het geduld zo snel verliezen, zo voelt het wel eens. Het moet toch ergens beginnen, en een oorzaak hebben?
Jan Ligthart schreef eens: “Opvoeding is een kwestie van liefde, geduld en wijsheid. En de laatste twee groeien waar de eerste heerst.”
Zou hier niet de basis liggen? Of zijn de drie vakanties, de dikke auto voor de deur en de opsmuk voor de buitenwereld belangrijker.
Afijn, het is en blijft leuk, om soms expres dat tegengeluid te geven. Misschien zoekt men daarna wat liefde, medemenselijkheid. Hopelijk gaat Facebook terug naar waarvoor het eigenlijk bedoeld was, het onderhouden van je eigen sociale contacten. Zonder nieuws en bedrijfspagina´s. Want juist die maken het voor mij een Feestboek!
Bert Schouwstra
Reactie plaatsen
Reacties