Onkruid

Onkruid 

Drie uur s’ nachts. Ineens klaarwakker.

De jongste is weer bij ons in bed gekropen. Die vijf jarige telg kan nog niet zonder de nabijheid van paps en mams. Niks ergs, dikke knuffel met kus en meneertje slaapt verder alsof hij zijn eigen bed niet is uit geweest.

Maar slapen lukt niet meer, de boel wakker maken door te woelen is ook geen optie, dus dan maar even op dat lege bed gaan liggen.

Oh, de baas is wakker! denkt onze Labrador, hard kwispelend en driftig likkend, maar wel verbaasd over het tijdstip heeft ze het idee dat de dag al is begonnen. Chagrijnig mompel ik wat verwensingen naar dat zwarte blije koppie, waarna ze me oprecht beledigd aankijkt. Want ze doet niks anders dan anders als de baas wakker is. Ik hoor haar denken: als dit je dank is, zeik ik wel over je planten in je tuin hoor! Gelukkig is het met een aai en een kus snel goed gemaakt bij deze troetelbeer.

Dan maar naar beneden, want ook mijn hersens beginnen te werken, en mijn vaste ochtendritueel om wat overtollige darmgassen te laten vliegen staat ook op het punt zijn intrede te doen. En dat is niet bevorderlijk voor degenen die nog slapen. Eenmaal beneden heb ik eerst een toon uit mijn zelfbenoemde ‘kontpet’ laten ontsnappen. Deze heeft een vrij beperkt repertoire, welke varieert van een vrij lage bromtoon tot een hoge op een klarinet lijkende fluittoon. Maar deze zojuist geproduceerde toon kende ik nog niet, dat kan met het nachtelijk uur te maken hebben gehad, maar het is toch opmerkelijk dat deze ontdekking juist nu gedaan moest worden. Ook de hond die met me meegelopen is, deed even het kopje schuin, wat aangeeft dat het echt een onbekend toontje was. De aromatische beschrijving laat ik even achterwege, maar er was weinig muskus achtigs aan kan ik u melden.

De TV maar even aan, maar wat ga je kijken. Journaal? Of een herhaling van een talkshow? Nee daar heb ik even geen behoefte aan. Want alhoewel mijn interesses breed zijn en mijn meningen overvloedig, heeft ook dit mens weleens een moment van: bekijk het allemaal maar even.

Zal ik dan een potje FiFa doen? In gedachten zie ik mijn lieve vrouw achter me staan met de opmerking: ben je verder wel helemaal lekker? In gedachten antwoord ik terug: Ja hoor, anders had ik wel boven de wc gehangen. Maar dan valt dit ook af. HBO, zetten we maar aan, Two and a half Man, gewoon zinloos tijdverdrijf, maar wel met heerlijke humor. De hond is op de andere bank gaan snurken, dus ik ben allesbehalve alleen. 

Ondertussen, denk ik moeilijk. Ja moeilijk, een soort stress valt over me heen, alles is ineens lastig. Het werk, de rotzooi van de kinderen, het oeverloze gezeur over een snoepje of chips. Alsof er niks prettigs meer is wat het leven aangenaam maakt. Ben ik toch in slaap gevallen, in een houding van een anaconda met dwarslaesie, maar slapen is slapen.

Enkele uren later wordt ik gewekt door het wakker wordende gezin wat nog boven is, en met dat ik mijn ogen open doe kijk ik recht tegen de zwarte snuit van de hond die stoïcijns hijgend met haar roze tongetje iets uit de bek en parelwitte tanden mij duidelijk maakt dat het tijd is om op te staan. Het zware gevoel drukt me nog wel, maar een kus van mijn iewat verbaasde vrouw tilt het niveau wel omhoog, maar toch blijft er een duister gevoel hangen. Het zal wel vervliegen, denk ik nog, en ga helpen om de kinderen klaar te maken voor school. Die kleine telg die me mijn bed heeft uit gejaagd ligt nog zelfvoldaan te knorren, armen breed en benen wijd, geef m eens ongelijk.

Nadat de vrouw is gaan werken, en het ontbijt is verorberd merk ik dat mijn dochters me aankijken met het idee: paps is niet helemaal....paps. Beetje knorrig maan ik ze tot tempo omdat de school bijna begint en we nu echt moeten gaan lopen. 

Ik was ze even kwijt, maar bij school kom ik ze weer tegen, onze meisjes. Met de jongste aan mijn zij komen ze hard naar me toegerend. Pappie! Pappie! Knuffel en kussie! En met dat ik ze dat geef, krijg ik een bos zelf geplukt onkruid in mijn handen geduwd. Met de opmerking: Voor u pap, misschien word u daar vrolijk van.

In een klap is het hele gevoel verdwenen. Kan ik de wereld weer aan, ben ik klaarwakker. Dit is het mooiste wat me is overkomen, het gezin. De eenvoud en de liefde van mijn vrouw en onze kinderen. En de hond uiteraard niet te vergeten. Trots met een bos onkruid in mijn hand loop ik lachend weer naar huis.

Ik pak een bak koffie en open mijn nieuws overzicht.

Vliegen en vakantie naar het buitenland worden duurder… is het eerste artikel wat ik lees.

Een opmerking eronder valt me op: Wij gaan gewoon 2x op vakantie (...) , met een hoop instemmende en elkaar overtreffende reacties eronder. Ik moet glimlachen, ga jij maar gewoon twee keer op vakantie, maak jullie allemaal maar druk over de levensstandaard. Of over hoe we elkaar kunnen aftroeven met dat idee.

Ik heb lekker een bos onkruid!

Bert Schouwstra