“Jij bent islamofoob hè?” is dikwijls het verwijt dat ik voor mijn voeten geworpen krijg.
Nou, als je een stickertje op mijn oprechte zorgen voor de toekomst van ons land, en onze kinderen wil plakken, en het voor jou zo lekker klinkt en voelt. Be my guest. Is dan mijn antwoord. Maar wie leeft met het idee dat ik het uitspreek of opschrijf om te kwetsen of om tegendraads te zijn moet ik tocht echt teleurstellen.
Heb ik wat tegen de Islam of Moslims? Nee. Maar als het erop aan komt is het andersom, en daar ageer ik nu alvast tegen.
Zo voelde ik me de afgelopen week een vreemde in eigen land toen ik talloze berichten op sociale en in reguliere media voorbij zag komen van onze hoeders der wet die symbolisch messen in ruggen van hun kritische landgenoten aan het rammen waren, en zich voordeden als nobele ridders der verzoening, en het Robin Hood achtige voorbeeld dachten te geven door bijvoorbeeld zelf een iftar te organiseren als overheidsinstantie, zoals in Almere.
Ook de beelden van eerder, waarin agenten bidden in een moskee, bij demonstraties deze groep doelbewust in bescherming nemen, overleggen met tuig wat onze normen en waarden veracht en wil laten assimileren aan de hunne, hou ik daarbij ook nog even in mijn achterhoofd.
Welke moslim ik ook spreek. En ja, ik heb gewoon contacten die moslim zijn. Ik kan en mag ze ook alles vragen, en dat kan er wel eens pittig aan toe gaan.
Krijg ik van allemaal een bevestigend antwoord op de vraag of hun belangrijkste doel in het leven is, om een ambassadeur voor de Islam te moeten zijn. En daar zit precies mijn zorg.
Want alles wat onze samenleving heeft groot gemaakt, alles waarop onze normen en waarden zijn gestoeld, de vrijheden voor elk individu, vrijheid van meningsuiting en alle overige verworvenheden staan haaks op hun doelstelling: Onderwerping aan hun ideologie. En uiteindelijk alles wat daartegenin gaat of kritisch op is, moet en mag uit de weg worden geruimd. Kafirs worden we dan. Dat is het doel.
Dat onze Politie daar bewust, in uniform, als een verkapt protest, daarmee heult. Hoe goed de bedoelingen in eerste instantie ook zijn, is stuitend, en een mes in de rug van alle Nederlanders die verwachten een neutrale agent te kunnen spreken als dat nodig is.
De scheiding van kerk en staat is nog in alles voelbaar. De scheiding van moskee en staat is een andere kwestie, of niet?
Het is ook een klap in het gezicht van alle vervolgde minderheden wereldwijd die vluchten voor over het algemeen één gemene deler. Een overheidsorganisatie die staat voor bescherming van de samenleving en is opgericht om op te komen voor de zwakkeren, die zich neutraal dient te tonen tegenover iedereen, heeft in een klap zijn geloofwaardigheid verspild.
Is er polarisatie? Ja, en deze is en wordt sterker door dit soort acties. Als agent trouw zweren aan de koning van Marokko is er ook een voorbeeld van. Het is volledig doorgeslagen en de angst om voor onze eigen waarden te staan regeert. En zo worden we overlopen.
De oplossing zit hem niet in geweld of dreigen. Het gesprek moet altijd de oplossing zijn, maar als deze instanties zich al van binnenuit gaan aanpassen aan deze Arabische en anti-westerse gewoonten, is de samenleving het volgende wat er aan moet geloven, want het zijn deze “neutrale” gezaghebbenden waar ik mijn kinderen respect voor moet bijbrengen. Ik vind dat met de dag lastiger worden moet ik toegeven.
Welke sticker er ook op mij geplakt wordt. Wie zonder mij werkelijk te kennen een waardeoordeel wil vellen. Ga uw gang.
Ik blijf uit liefde voor de Nederlanders met wie ik dezelfde normen en waarden deel, en voor het land wat ik zie afglijden naar misschien wel een apartheidsstaat, schudden aan de boom.
Salman Rushdie heeft ons gewaarschuwd:
"Deze paranoïde islam, die de buitenstaanders, de 'ongelovigen' de schuld geven voor alle kwalen van moslimsamenlevingen, en wiens voorgestelde remedie de sluiting is van deze samenlevingen voor de moderniteit, is momenteel de snelst groeiende versie van de islam in de wereld."
Zodat u zich straks niet kunt verschuilen achter een: wir haben es nicht gewusst.
Want het gros stond erbij, en keek ernaar.
Bert Schouwstra.