Het gaat de afgelopen tijden veelvuldig over de invoering van de dienstplicht. En als je in ijltempo een leger wilt optuigen, zoals men wil, kan ik me deze gedachte heel goed voorstellen.
Maar buiten de vraag of ik of mijn kinderen het waard vinden om voor ons land te willen vechten of zelfs te sterven, rijst er een grotere en veel crucialere vraag, die ik me dikwijls ook publiekelijk en hardop heb gesteld: voor welke waarden moeten we dan vechten? Want laten we eerlijk zijn, die zijn totaal vervaagd in het gender en klimaatgewauwel om nog maar te zwijgen over het onder druk moeten verloochenen van onze historie en tradities.
Afgelopen week kwam er vrij onverwachts een soort van antwoord op deze vraag, toen Henri Bontebal op tv vertelde over Europese waarden. Een enigszins breed en rekbaar begrip, maar goed, het ging een kant op.
Voor mij totaal niet bevredigend. Daar ik toch had gehoopt dat hij het gezin als hoeksteen van de samenleving zou aanhalen. Dat Nederland voorop zou moeten lopen in nabuurschap naar elkaar, en dat kan ook in Europees verband. Dat we moeten streven naar cohesie en saamhorigheid, waarin we elkaar durven te corrigeren als we uit de bocht vliegen, of opkomen voor de zwakkeren. En onze boeren en vissers weer de steun krijgen die ze verdienen omdat ze onmisbaar zijn.
Maar nee, het vermaledijde Eurofiele denken kreeg de voorkeur. Eurobonds zijn niet meer uitgesloten, en zo dreigen we straks een tweede Griekenland scenario te krijgen. Enfin, genoeg stof tot nadenken daar in Den Haag, dat duurt nog wel even.
En toch zou ik het mijn kinderen afraden om daarvoor hun leven in de waagschaal te leggen.
Maar we hebben toch schietvlees nodig. Dappere krijgers die zonder blikken of blozen de wapens ter hand durven te nemen voor de goede zaak. En als ik op sociale media een blik werp waar deze te vinden zijn? Zijn er plenty dames en heren te vinden die dat maar al te graag willen, ook in rechtbanken lopen heel veel potentiële kandidaten.
Is het geen idee, om in plaats van herhalende taakstraffen voor recidivisten en ook voor die mensen die lak hebben aan onze normen en waarden, die maling hebben aan jouw of mijn mening, zorgen en bezittingen. Om voor die jongens en meiden ergens op een verlaten stuk land in het noorden van Groningen, aan de kust, een soort “heropvoedingskamp” op te richten waar ze via een morele en maatschappelijke dienstplicht hun skills en retoriek leren inzetten voor onze Europese waarden. Onderwijs krijgen in onze Joods-Christelijke grondslag.
Nog liever dat ze de mars lopen op klompen, broodje kaas in de hand, tulpen op de helm. En als strijdlied: Waar de blanke top der duinen, zingen.
Maar dat mag wat mij betreft een onderwerp van discussie zijn.
Dan heeft defensie binnen no time al een aardige brigade bij elkaar, sterker nog, op bepaalde instagram kanalen lopen complete divisies warm!
De rechterlijke macht is vast mee te krijgen in het belang van Europa. En politiek lijkt me dit ook geen al te groot bezwaar.
Een goede naam voor dit legeronderdeel? Een ideeënbus biedt uitkomst.
Al met al een win-win situatie voor onze samenleving én eerstelijns verdediging.
Cru? Hard? Nee. Als ik lees op onder andere sociale media, hoor en zie op radio of tv wat er voor goedkeurende bagger er uit monden en vingers komt als het gaat om het standrechtelijk executeren van minderheden of andersdenkenden. De wens tot vernederen van andere culturen of religies. Welke waarde zij hechten aan naasten of zwakkeren. En met welke moraal en met hoeveel verve dit verdedigd wordt?
Lijkt me zo’n dienstplicht een helende en zalvende Nederlandse polderoplossing. En is het aanvullende onderwijs wat onze Joods-Christelijke waarden zijn, die ons land en ook Europa groot hebben gemaakt, alleen maar aan te bevelen.
Ik zeg doen!
En voor wie niet wil? Moet afstand doen van paspoort, nationaliteit, het bijbehorende sociale vangnet en alles wat erbij hoort, met een enkeltje naar een land waar de door hun geliefde waarden wel gemeengoed zijn, een oplossing worden.
Dan krijgen we weer iets van waarde wat iedereen zou moeten willen verdedigen.
Bert Schouwstra.