De toekomst van onze kinderen.
Wat is de toekomst van onze kinderen? Deze vraag stel ik mezelf dikwijls als ik de berichten hoor en lees die de hedendaagse wereld bezighouden. Want laten we eerlijk zijn. Tussen de serieuze vraagstukken over de haalbaarheid voor het behouden van onze huidige manier van leven, staan de stukken die ze in één klap weer onderuit halen.
De genderwaanzin, toekomstige ouders die hun kind laten slachten om het geslacht, klimaathysterie met de daar bijbehorende ‘duurzaamheidsagenda’, het nalaten van de zorg voor onze eigen ouderen, die dan maar de keuze krijgen vrijwillig uit het leven te stappen.
En er zijn er meerdere te bedenken die aangeven dat de grenzen van onze fatsoenlijke maatschappij zover zijn opgerekt dat ze niet meer zichtbaar zijn. Zo ver zelfs dat de burgemeester van onze hoofdstad het onverdoofd besnijden van meisjes een traditie vindt.
Mijn haren rezen ten berge.
Dan bekruipt mij een unheimisch gevoel, een gevoel wat tussen huilen en boosheid inzit. Het gevoel van onmacht en moedeloosheid. Het heerlijke tolerante Nederland waarin ik mocht opgroeien is volledig naar de vaantjes. Dreigt te worden afgepakt van onze kinderen.
Dat onze krijgsmacht weer wordt opgebouwd is meer dan terecht, mij werd gevraagd of ik de ophoging van de 2% norm goed vond. Mijn antwoord was: “ Jazeker, deze mag wat mij betreft zelfs naar 5%, want we worden niet aangevallen omdat we sterk zijn, maar omdat we zwak zijn.” En van deze zwakte willen er meerderen gebruik maken. De geestelijke zwakte van alle eerstgenoemden die door de welvaartswaanzin onze normen en waarden aan het verkwanselen zijn, worden gretig misbruikt door een groep die ze nu omarmt voor het grotere doel. En dat is een veel groter gevaar voor de toekomst van onze kinderen dan waar nu de focus ligt, Rusland.
Want de echte vijand van de toekomst van onze kinderen loopt niet in eerste instantie in Moskou of langs de Wolga. Die lopen hier in onze eigen straten en spreken het zelfs uit op onze nationale TV.
Welke normen en waarden moeten onze jongeren, als militair, dan gaan verdedigen? Onze landsgrenzen zijn immers symbolisch geworden. Belangrijker nog, zijn de huidige normen en waarden het waard om voor te sterven?
De foto van de lachende Syriër die even daarvoor een jongen van 14 had doodgestoken staat als voorbeeld daarvan op mijn netvlies gebrand. Dit crapuul, met deze gedachten lopen ook in onze straten en op onze pleinen. En u weet het allemaal. De angst sluipt langzaamaan onder de huid, is het niet? Ziet u die lachende Syriër weer voor u?
Hoe hard het ook klinkt, hij was wel bereid om voor zijn normen en waarden op te komen. Hoe verachtelijk ik ze ook vind. En ze gaan steeds een stapje verder.
Livius beschreef en zei het: “Hoe minder angst, des te minder gevaar.”
Dan is het gevaar voor de toekomst van onze kinderen toch helder?
Dat zijn u en ik, die tot op heden enkel bang zijn te verliezen wat we hebben en te bang zijn om te strijden om te behouden wat we hebben.
Het wordt hoog tijd, dat we onze westerse beschaving in ere herstellen en geen streep in het zand trekken, of de welkbekende politieke rode lijn. Nee, een keiharde morele grens is er nodig om minder angst te hebben deze te verdedigen. En daar had J.D. Vance groot gelijk, die spiegel is voor de huidige politici niet fijn om in te kijken.
Want het terugschroeven van de grenzen gaat pijn doen bij degenen die er nu het verst buiten leven. Maar het is nodig. Broodnodig.
Voor de toekomst van onze kinderen.
Bert Schouwstra.