Alhoewel ik mezelf plechtig beloofd had om niet over geestelijke zaken te schrijven toen ik hiermee begon. Doe ik het nu toch één keer, of het de laatste keer is weet ik niet schrijf ik meteen maar met een knipoog.
Reden hiervoor is de discussie over de dominee en de bisschop die tijdens de inauguratie van Trump tegen hun politieke tegenstanders meenden te moeten ageren. Al dan niet met een steek onder water, dan wel met onderhuidse opmerkingen een situatie schetsen waar men zelf ook debet aan is en de angst van deze mensen in de schoenen van anderen te schuiven. Misschien oprecht bedoeld, maar de schijn van een wit voetje halen ging er bij mij maar niet vanaf.
En waar de één in katzwijm raakte over de bedoeling van bisschop Budde was de ander lyrisch over de uithaal van ds Graham. En verdween de performance van ds Sewell naar de achtergrond.
Ik keek er door een christelijke bril naar, en me bekroop een uiterst ongemakkelijk gevoel. Voelde een soort plaatsvervangende schaamte bij het lezen van de commentaren in al onze dagbladen. De stante pede volleerd geestelijke redacties hadden besloten om een kant te kiezen en genadeloos door te zagen over één van de twee ten opzichte van de ander. En zo werd een gebed onderdeel van discussie, en daar zit voor mij meteen de crux.
De politiek moet uit de kerk blijven, en de kerk uit de politiek.
Als extra voorbeeld kunt u de kerstviering van de paapse mis wel voor de geest halen, kindeke Jezus lag aldaar gewikkeld in een keffiyeh in de kribbe, en de schavuit in zijn rolstoel sloeg er nog een kruisje bij ook. De rillingen liepen over mijn rug. Schaamteloze inbreng van politiek in de kerk.
En u moet weten dat dit slechts in een klein deel van kerkelijk Nederland is, waar de kerk meent zich een windvaantje van de hardst roepende uit maatschappij te moeten laten zijn. Deze zijn helaas wel het zichtbaarst.
Terwijl de kerk een baken van standvastigheid, rust en saaie eentonigheid zou moeten zijn. Een plek waar iedereen welkom is, ongeacht afkomst, kleur of historie. Waar geen vooroordelen zouden moeten zijn maar waar een warme hand is voor iedereen. Waar men mag beseffen dat er altijd één plek is waar je altijd terecht kan, onbevooroordeeld. Dit wordt met deze inmenging verkwanseld en te grabbel gegooid. Dat er binnenskamers discussies zijn is volkomen logisch, maar voorkomen dat oneens zijn met elkaar ,kan verworden tot onmin hebben met elkaar, is ook een taak van diezelfde kerk. En die verantwoordelijkheid moet men beter beseffen en dragen.
Ik ben blij dat bij ons in het gebed wordt gebeden voor zowel Rusland als Oekraïne , Israël en Gaza, alle vervolgde christenen en andere minderheden maar ook voor hun beulen en de daders. Dát is waar een kerkleider of dominee zich mee moet bezighouden. Dan kan een goede preek, met een heldere boodschap die op persoonlijk vlak raakt veel meer bewerkstelligen dan een bühne verhaaltje voor de schaapjes. En degenen die het eerste kunnen zijn in de minderheid tegenover de laatst genoemden, die durven zelfs petities te tekenen en zodoende te stigmatiseren. Tegen deze zou ik willen zeggen: overweeg een omscholing. Want feitelijk zijn jullie valse profeten.
Dat geeft na te denken.
Zoals Dr. E. Laurillard zei:
“Het geloof is een stok om op te steunen, niet om anderen mee te slaan.”
Daarom: schoenmaker blijf bij je leest. En laat die politieke mening achterwege en hoed je schapen. Hoed ze, en verdeel ze niet, dat doet alleen een wolf in schaapskleren.
Bert Schouwstra.