Afgelopen Juli kregen we Dick in onze mik geschoven.
Als vervanger voor: Ome Roon. En voor het afserveren van de leider van de grootste partij, die in mijn ogen simpelweg de kans had moeten krijgen. Of dat mensen nu zinde of niet. Maar goed, Dick Schoof was op z’n minst derde keus en wilde toch eens de verandering zien waarvoor gestemd was. Ik weet nog dat ik deze, toen voor mij onbekende naam, hoorde. Alles heb afgewacht en besloot hem een eerlijke kans te geven. De buitenkant verraadt immers niet altijd de binnenkant.
Welnu.
Het is een aanfluiting voor onze democratie gebleken. De beste man is een onvervalste trekpop van de grote partijen, zonder enige eigen visie of inhoud. Slechts een filiaalleider die de directie mag voorzitten, de mooie klusjes uit hoofde van de functie erbij cadeau krijgt, maar als één van zijn baasjes een stok gooit? Moet hij deze braaf gaan halen. En wees eerlijk, als je als ambtenaar deze baan aangeboden krijgt, dat weiger je toch niet? In feite doe je nu voor de schermen wat anders achter de schermen gebeurt, (alhoewel achter de schermen de ambtenaren hun politieke ideeën wel onvervalst mogen opdringen en beleid mogen frustreren.) en is het in ambtenarenland misschien wel de ultieme droom. Om zo eens in de wind te mogen staan, vanachter de coulissen ziet het er zo makkelijk uit. Daarnaast bekruipt mij het gevoel dat Dick het soms allemaal wel heel spannend vindt. Ik heb het beeld van de stamelende en als een kind zo blije toenmalige president Jan Peter Balkenende op bezoek bij Bush nog op mijn netvlies staan. Dat gevoel van plaatsvervangende schaamte krijg ik in overtreffende trap bij Dick. Hij staat dikwijls zo te schudden en stuiteren van de spanning achter de katheder dat je elk moment verwacht dat hij gaat kokhalzen, ik ga dan allerlei beelden over de oorzaak bedenken. Dick zal vast een pilletje hebben genomen.
En als ik voor elke “euh” of “eh, eh” die ik heb gehoord in de debatten en interviews 5 cent zou krijgen, lag ik nu met mijn gezin te bakken op een privé strand met boot en eigen supermarkt en hoefde ik niet meer te werken. Kortom, van de door links gevreesde Dick-tatuur kunnen we niet spreken. De beste man komt naar buiten eerder over als een Dick rozenwater of Dick de behanger. En het zal achter de schermen en in de persoonlijke omgang ongetwijfeld een toffe pik, eh peer, zijn. Maar ik voel me er politiek niet door vertegenwoordigd. Dan kun je van Rutte vinden wat je wilt, maar dan is deze man toch niks vergeleken met good old Mark? Slechts een tussenpaus met het charisma van een natte dweil. Je zult maar zo de geschiedenisboeken in willen gaan.
Zet daartegenover Mona.
Mona Keijzer, een Hollandse vrouw met Hollandse daadkracht en uitstraling. Rug recht, zelfs onder Mark zijn bewind. Zegt waar het op staat en het snijdt nog hout ook. Weet gedegen uit haar woorden te komen en schuwt de openlijke debatten niet, ook al is ze in de minderheid aan de talkshowtafel. Durft de koe bij de horens te vatten en de tegenaanval te kiezen. Onverschrokken voor de buitenwereld, inhoudelijk sterk met een premier waardige uitstraling.
Voor mij heeft de afgelopen periode een hoop verhelderd.
Geef mij Mona maar!
Bert Schouwstra
PS: Iedereen gezegende kerstdagen en alvast een uiterst gelukkig en voorspoedig 2025 gewenst!