Nog niet zo lang geleden zat ik met mijn zoon in het WKZ te Utrecht. En omdat ik te gast was in een andere provincie van ons mooie land besloot ik ,om tijdens het wachten, het nieuws van deze randstad eens tot me te nemen. Want ik wil me toch graag verplaatsen in de medemens waarmee ik me omring, en als plattelander mezelf ook eens verdiepen en onderdompelen in de sores van de grote boze stad. Of liever gezegd; verkneukelen.
Eerst kwam ik een stukje tegen over de Zero-emissiezone die per 1 januari 2025 nóg strenger gaat worden, en ze gaan er maar wat prat op dat ze de strengste in het land zijn. De gelukzaligheid van dit besluit danste door mijn scherm heen, terwijl ik dacht aan veel collega ondernemers. Maar goed, deugen heeft een prijs, en is een keuze. Ik rij er met liefde omheen.
Het wordt nog erger voor de Utrechter, want op 1 januari 2025 mag je buiten ook geen vuurtje meer stoken op hout. Wil je dan houtvuur voor de sfeer, in een buitenkachel of vuurkorf? En de lange arm der gemeenteraad krijgt er lucht van? Dan ben je de pineut, en kun je een reçuutje voor aanvulling der gemeentekas ontvangen van €100 tot €400. Ook eten maken op houtvuur in bijvoorbeeld een pizzaoven of roken op een barbecue is voor de vooruitstrevende Utrechter verleden tijd. Gelukkig mag je met z’n allen nog wel rondom een kaars zitten. We moeten er misschien ook niet al te zwaar aan tillen. Als iedereen daar op bio ethanol gaat stoken is dat ook een oplossing. Na een google opdracht kwam ik te weten dat langdurige blootstelling daaraan kan leiden tot: kanker, levercirrose, vermindering van de vruchtbaarheid en afwijkingen bij het nageslacht. De laatste deed me vermoeden dat men al wat langer op bio ethanol stookte. Kortom, de hele wereld staat in de fik, behalve in Utrecht.
Ik liep even een rondje door de gangen van het ziekenhuis, het ging me aan het hart. Al die zieke kinderen. Een knipoog doet ze al goed, even zwaaien naar elkaar zonder elkaar te kennen en zo een hart onder de riem te kunnen steken, is waardevol. Een glimlach die weer moed kan geven, zonder aanziens des persoons.
Nadat ik de koffie betaald had, liep ik weer terug naar de wachtkamer, toch maar weer verder verdiepen, en kwam bij een bericht waar ik zelfs als man van ging kwispelen van vrolijkheid. Want naast een drukke baan waarbij je veel van huis bent moet je natuurlijk wel een huisdier kunnen houden. En dus was de D66 fractie in de moralistische stand geschoten en heeft het grote probleem van te weinig hondenopvang aangekaart onder de noemer: kwispelend Utrecht. Zelfs opvang voor vierpoters van werkende baasjes zou (deels) vergoed moeten worden was de gedachte, de tranen van plezier en ingehouden lachsalvo’s rolden over mijn wangen. Want dit zijn toch welvaartshallucinaties in optima forma.
Nog even en je kunt met je Chihuahua naar de fysiotherapeut. Raad eens?
Onze labrador wordt zoveel geknuffeld dat dat haar fysiotherapie is. Maar waarom zou je een huisdier willen als je niet of weinig thuis bent? Deugen is keuzes maken. Toch? Of moet het enkel eigen geluk behagen.
Ik keek nog eens rond door het ziekenhuis, en de weemoed maakte zich meester van me. De tijd van normaal omzien naar en met elkaar lijkt langzaamaan weg te ebben en plaats te maken voor het elkaar woordelijk afbranden vanachter het scherm en doordrammen van regels die bedoeld zijn als: vernieuwen om te vernieuwen. Kán nooit lang goed gaan, om mensen zo in een keurslijf te persen dacht ik. Het GroenSocialisme begint dictatoriale trekjes te krijgen. Maar ieder z’n meug.
Ik werd bij mijn zoon geroepen, het onderzoek zat erop. “hoe is het pik?” vroeg ik.
“Ik wil naar huis pap, ben d’r klaar mee.” Ik deelde zijn gevoel zonder het uit te spreken.
Hebben snel onze diesel aangetrapt, gas onderin en zijn al dampend om Utrecht heen naar huis gereden. Daar hebben we de vuurkorf aangestoken en de labrador een fysio behandeling gegeven.
Geef mij maar het platteland.
Bert Schouwstra