Barmhartigheidscrisis?
Barmhartigheidscrisis. Dit nieuwe scrabblewoord hoorde ik voorbijkomen op tv tijdens een discussie over het voorgenomen asielbeleid van het kabinet. We hadden geen asielcrisis om uit te roepen, maar een barmhartigheidscrisis, ik moest er wel even om glimlachen.
De discussie gaat allang niet meer waarover het zou moeten gaan, maar wordt nu zo breed getrokken dat men eigenlijk verzandt in een ordinaire richtingenstrijd over de rug van mensen, zonder de olifant in de kamer te willen benoemen die het echte probleem veroorzaakt.
Je bent nu voor of tegen vluchtelingen. Het aloude liedje van goed en kwaad. Maar dat is toch wel wat genuanceerder voor heel veel mensen die worstelen met deze aantijging, merk ik. En iemand die een ander in nood niet wil helpen is geen knip voor zijn neus waard. Dat zal ieder weldenkend mens met mij eens zijn. Dat verandert als degene die geholpen wil worden er ook nog een eisen en wensenlijstje tegenover zet. Al helemaal als deze onder valse voorwendselen “vlucht”. Jonge mannen, veelal uit Afrikaanse landen die niet vluchten voor vervolging of onderdrukking, maar om een graantje mee te pikken van onze welvaart. En nu in zulke grote aantallen hier zijn dat ze hun rechten beter kennen dan hun plichten en zelfs menen onze maatschappij te mogen veranderen. Dát is wat veel mensen angstig maakt, en terecht.
Dat men zelfs uit een bepaalde christelijke hoek nu een arm op de schouder kan krijgen? Vind ik als christen van deze mensen regelrechte zelfmoord. Omgekeerde assimilatie met verhullende Bijbelse uit zijn verband getrokken termen, die als doel hebben het gevoel van de barmhartige Samaritaan te moeten zijn, en zo misschien het idee te hebben te kunnen pronken met goede werken. Uitgaande van de goede bedoelingen van deze vluchtelingen, maar die hun als het erop aan komt?....
Hoe stompzinnig blind kun je zijn.
Ik noem deze doelbewuste “vluchtelingen”: ideologische piekbelasters. Deze moeten zo snel mogelijk retour afzender. Om onze eigen normen en waarden te kunnen behouden, en de deur van Nederland open te kunnen houden voor mensen die werkelijk vluchten. Die vluchten met name voor het gedrag en moraal van dezelfde ideologische piekbelasters. Laten we het kaf van het koren scheiden, en daar maar eens eenduidig over zijn. De discussie over het christelijke gehalte daarvan voer ik graag, want die is prima te verdedigen. Grenzen aangeven is immers ook naastenliefde, en hulp hoeft zich niet enkel in de 48.210 km² tellende grenzen van Nederland af te spelen, wie dat denkt heeft echt veel te grote schoenen aan.
Wilt u een voorbeeld van wat ik wel een barmhartigheidscrisis vind?
Ik had u graag voorgesteld aan twee zusjes uit Pakistan. Saneha en Neha Javed.
Twee meisjes van 18 en 13 jaar oud uit een christelijk gezin uit de stad Kasur, hun ouders hebben de autoriteiten aldaar gevraagd om hun dochters op te halen bij hun ontvoerders Muhammed Zain en Muhammed Ali. Deze meisjes zijn ontvoerd en gedwongen getrouwd met deze mannen, en hebben zich ook gedwongen moeten bekeren tot de Islam.
Seksslaven.
Walgelijk zult u zeggen, en terecht, maar in Pakistan, daar kun je dit verwachten. Ver van mijn bed en een totaal andere cultuur.
Echt? Denkt u dat echt? Het is ook hier dichterbij dan u denkt. Want dit gedachtegoed vlucht ook mee met deze jonge mannen. En hoe meer het er worden, des te eerder hebben we hier een echte barmhartigheidscrisis die niet meer omkeerbaar is.
Daar zit je dan met je naastenliefde.
En kom dan niet met de woorden: had ik maar….
Bert Schouwstra.