“…een hekel aan wegkijkers.”
Het was me z’n weekje wel.
Te beginnen op 1 Juli, Keti Koti. Het feestje van de afschaffing van de slavernij, wat groots werd gevierd met allerlei mitsen en maren van wie er nu wel en niet mochten komen, het moest natuurlijk wel exclusief blijven voor inclusieve mensen in hun zelf gecreëerde exclusieve gedachtewereld. Dat daarbij alleen uitzonderingen mogen worden gemaakt na een intensief dorpsberaad bleek wel toen onze gekozen parlementsvoorzitter volgens hun niet over de juiste politieke kleur beschikte en daarom onweldenkend was, en eerst zijn excuses moest maken voor wat er in het verleden gezegd was, om zo weer gereinigd te worden van alle kwaaiigheid om zo na voldoende boetedoening en getoonde nederigheid weer bekeerd te zijn tot de volgens hun weldenkende wereld. Immers, alleen dan tel je mee.
Zo kunnen we nog wel even bezig blijven, dacht ik nog.
Toen duidelijk werd dat de installatie van het nieuwe kabinet, wat eigenlijk op 1 Juli gepland was, maar vanwege de lobby vanuit onze slavenhoofdstad Amsterdam en het toen nog zittende kabinet verplaatst werd naar 2 juli. Is Keti Koti door deze nieuwe vorm van gedachteslavernij door mij omgedoopt tot Keti Woki.
Mede bevestigd door het laffe windvaantje van Amsterdam, mevrouw Halsema. In een toespraak zei ze dat ze een hekel had aan wegkijkers, toen moest ik wel even mijn petje afnemen, want met droge ogen in derde persoon, sluiks, zo over jezelf praten verdient een diepe buiging. Ik vatte het maar op als excuses voor zichzelf, aan zichzelf, tegenover iedereen die zichzelf erin herkent.
Een psychische gedachtemasturbatie die in deze kringen heel gewoon geworden is, met de hersendiarree die gespuit mag worden op onze nationale radio, tv en kranten als orgasme daarvan. Hedendaagse wokeporno die zo lachwekkend is dat het zielig gevonden moet worden, maar het vindt gretig aftrek in deze kringen.
Toen het debat over de regeringsverklaring.
Ach, de hoofddoek werd in de strijd gegooid. de arme vrouwen die welbewust kozen voor deze uiting van religieuze slavernij en onderdanigheid, werden volgens de door Frans aangestelde en gespindoctorde woordvoerder, gevoelsmatig onderdrukt door de verkiezingsuitslag en de daaropvolgende installatie van dit kabinet. Want kijk eens hoe vals die Nederlanders zijn! Waag het niet om in de slachtoffermodus te kruipen dat je je land terug wil! Dat is snotvergeme alleen aan ons voorbehouden! Zijn jullie helemaal van de pot gerukt?
Het is zo doorzichtig dat het je denkvermogen vertroebelt omdat je het niet kunt bevatten dat het zó doorzichtig is.
Tussen al dit kinderachtige muggenzifterige politieke geweld werd er mij een vergeten foto op het hart gelegd. Een foto, die alle bovenstaande mensen met hun bekrompen en vileine gedachten tegenover anderen denigreert tot verwaarloosbare cellen omdat ze dit uit het oog verloren zijn.
Misschien weet u het nog, 2014. Islamitische Staat was toen zichtbaar bezig met het stichten van een kalifaat. Een door hun verachte bevolkingsgroep, de Jezidi’s, werden opgejaagd en 7000 vrouwen werden gevangengenomen om als slaaf verkocht en letterlijk gebruikt te worden. 3000 van hen zijn nog steeds vermist. Symbool hiervoor staat voor mij het meisje wat omringd door lachende mannen per opbod verkocht wordt om te dienen in dienst van haar koper.
De angst en machteloosheid op het gezicht van dit lieve kind voor wat komen gaat staat in mijn hart en geheugen gegrift. Sterker nog, ze is de screensaver op mijn computer, omdat het mijn stellige overtuiging is dat als we niks doen en we geen grenzen aangeven in onze maatschappij, onze dochters of kleindochters dat meisje kunnen worden.
Elke keer als ik mevrouw Halsema of meneer Timmermans weer hoor praten over wegkijkers, fascisten, extremisten of racisten? Denk ik aan dit meisje.
Elke keer als ik meneer van Baarle hoor jengelen over islamofobie? Denk ik aan dit meisje.
Elke keer als ik mevrouw Lahlah of anderen hoor praten of zie schrijven over “vrije keuze” in geloof of uiting daarvan.
Denk ik aan dit meisje.
Elke keer als ik weer docenten en studenten op universiteiten selectief hoor brallen over Gaza.
Denk ik aan dit meisje.
Elke keer als ik de straten weer vol zie met demonstranten, of stukken lees van hen die de ander moeten denigreren of kwetsen.
Denk ik aan dit meisje.
Ze is onbedoeld de typering geworden van onze samenleving, politiek en omgang met elkaar. En ze verdient het om bevrijd te worden en met een lach te mogen leven.
En niet alleen dit meisje, ook die 3000 nog vermiste Jezidi vrouwen die tot dienst van een ideologie zijn gemaakt om wat ze zijn. Deze verachtelijke, tenenkrommende, misselijkmakende en honende weerzinwekkende vorm van slavernij en misbruik verdient ook alle aandacht en zeker alle strijd daartegen.
Misschien kunnen ze even kijken naar deze foto? En zorgen dat er voor hun ook een Keti Koti te vieren is?
Of is dat niet in het selectieve eigenbelang, en blijven ze liever zelf wegkijkers?
En gaan over tot de orde van de dag.
Bert Schouwstra