Idenktificeren
Nog niet zo lang geleden had ik een zeer constructief gesprek op Facebook met een “transmama” zoals ze zich noemde omdat ik had gereageerd op een artikel over de zorgkosten die transgenders als patiënten met zich meebrengen. Mijn mening viel niet in goede aarde en als reactie daarop werd mijn hele doopceel gelicht via internet en alles wat er maar te bedenken en te vinden was werd in verkleinende of denigrerende zin als tegenreactie naar me toegesmeten. Ik kreeg ook de bedreiging dat de foto van mijn kinderen aan een boze Turkse mevrouw gegeven zou worden, en ik maar moest oppassen.
Het bevestigde enkel wat ik al wist; Het is een nieuw soort mens wat we zelf aan het creëren zijn, bij gebrek aan juiste psychologische hulp of bij gebrek aan nuchterheid daarbinnen. Zorgvraag is enkel nodig bij ziekte, beperking of stoornis, dus is er een nieuw soort stoornis bedacht: idenktificeren.
Wat voor de zorgmarkt een nieuw kassasysteem is geworden.
De welvaart klotst tegen de plinten en het is belangrijker om de kosten voor het verwijderen van je joekelientje te vergoeden dan een specialistisch kinderhartcentrum te behouden. Of een kraamafdeling in een plaatselijk ziekenhuis. Medicijnen voor onze chronisch zieken zijn bijna niet meer te krijgen of men krijgt een goedkoper middel door de strot geduwd en onze ouderen kwijnen weg bij gebrek aan goede zorg en personeel.
Maar als je het idee hebt gekregen om van jongen, meisje te worden? Mijn mond viel open van verbazing over wat er allemaal vergoed wordt: Hormoonbehandeling, borstprotheses, ontharing, afnemen en bewaren van geslachtscellen logopedie en stem verhogende operatie, chirurgie aan het gezicht, haarwerken en pruiken, adamsappelcorrectie en last but not least: psychologische zorg. Maar wat heeft het laatste voor nut als met al die operaties de patiënt genezen is?
Daarnaast is het toch volslagen krankjorum dat de maatschappij deze letterlijke poppenkast moet bekostigen? Of is het de goedkoopste oplossing? Er is immers een wachtlijst bij psychologen waar een paard de hik van krijgt, dus wordt er een nieuw soort zorg gecreëerd om toch tegemoet te komen in de behoeften van deze patiënten. Hoe is dat uit te leggen?
Mijn zoon (10jaar) vroeg me laatst: Pap, wat is een transgender?
Nou kerel, als je onder de douche staat en je kijkt naar beneden, wat zie je dan?
(verlegen en toch een beetje trots): ja, mijn piemel natuurlijk.
Toen je zusje geboren werd of een schone luier kreeg, wat zag je toen?
(verlegen met wat rode wangen): geen piemel, maar een voorbips.
Precies, en nu zijn er jongetjes die denken en zeggen te voelen dat ze eigenlijk een meisje zijn. En die gaan dan na verloop van tijd naar een dokter en die gaat hem dan helpen een andere hem te worden. Met allemaal pillen en uiteindelijk gaat dan de piemel eraf en maken ze daar een voorbips van en dan is er een meisje van gemaakt.
Hij keek me aan. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. En tikte met zijn vinger op zijn voorhoofd.
Ik zei: ieder z’n meug hè vent? En gaf hem een knuffel.
En uiteraard, heb ik hem uitgelegd dat hier niet mee gespot moet worden. Maar het iets is van deze tijd. Waar we eigenlijk medelijden mee moeten hebben.
Laat voorop staan dat ik iedereen ongeacht wie of wat je bent een gelukkig en gezond leven toewens. Maar dat er ook grenzen gesteld moeten worden, en hoe hard het soms ook is: dat er keuzes gemaakt moeten worden. Zo worden ook kinderhartcentra’s om de kosten gecentraliseerd, kraamafdelingen gesloten, medicijnen niet meer ingekocht of vergoed als ze te duur zijn en zijn er tal van verzorgingshuizen en bejaardentehuizen gesloten.
Niet alles is haalbaar en te verantwoorden en dit valt daar ook onder. En als je toch deze behandeling wilt? Betaal het dan maar zelf. Dan kunnen bijna alle bovenstaande bezuinigingen ongedaan worden gemaakt.
Wat mijn opmerking was waarom die transmama zo boos werd?:
“Hoog tijd om deze behandelingen uit het basispakket te halen. Het geld hiervoor kan beter besteed worden aan zorg die er echt toe doet. Een verbouwing is voor eigen rekening.”
En ik sta er nog steeds achter. De boze Turkse mevrouw heb ik niet gezien, en over een paar decennia is met de huidige instroom dit probleem ook verleden tijd. In Jemen worden ze al geslacht op straat en in Gaza krijgen ze een cursus skydiven van een flat zonder parachute.
Ik heb er soms echt medelijden mee. En maak me dan oprecht zorgen over de toekomst.
Maar dan tovert een uitspraak van Ricky Gervais weer een kleine glimlach op mijn gezicht:
“ Women don’t have penises!” Het is soms zo simpel.
Bert Schouwstra.