Brief voor de koning.
Majesteit,
Soms denk ik nog eens terug aan de tijd dat ik bij wijlen mijn opa’s en oma’s op bezoek ging. Mijn beide opa´s hebben gediend in de oorlog en als we binnenkwamen hing er een portret van de koningin met de prins aan de muur, prominent zichtbaar in huis. Ondanks dat zowel uw opa en vader lid waren geweest van respectievelijk de NSDAP en de Hitlerjugend werd hen dat met pijn in het hart vergeven. Omdat de liefde voor het land het won tegenover de haat tegen de toenmalige vijand.
Ik ben opgegroeid en opgevoed met ontzag en eerbied voor het koningshuis. Want de koningin stond voor haar onderdanen, koos geen partij en probeerde boven de partijen te staan. Bij moeilijkheden stond zij in voor een oplossing. De trots voor de Oranje wimpel en de geschiedenis van ons land, vlag, vader des Vaderlands en al hun helden is me met de paplepel ingegoten. En terecht. Want we zijn Nederlanders.
Een hardwerkende zeevarende natie, trots op onze klompen, kaas, boeren, vissers en een handelsgeest van heb ik jou daar. Met een op een Christelijke leest geschoeide maatschappij. Op 30 April stonden we altijd vroeg op om naar de aubade te gaan en het was daarna een echt feest. Een nationaal feest, vol saamhorigheid, oud Hollandse spellen en tradities. Toen Nederland nog echt Nederland was. Oranje was de nationale kleur voor deze trots en de herkenning waarmee je je identificeerde.
En wat is daar nu nog van over? Weinig. Heel weinig. Mede dankzij uw eigen gestuntel en dat van uw vrouw.
Voor mij kwam in 2007 een lichte ommekeer in de empathie toen uw vrouw de volgende filosofie predikte: ze had de Nederlandse identiteit na jaren zoeken niet gevonden. Dus bestond deze niet. Volslagen lariekoek natuurlijk, ze had alleen wat beter moeten zoeken. Maar met de kennis van nu, is achteraf gezien die toespraak nu in een heel ander daglicht te plaatsen. Ik dacht dat het een slip of the tongue was, een redevoering van een vrouw die enorm moest wennen aan haar nieuwe rol en zoekende naar een manier om zich thuis te kunnen voelen in Nederland. Voelde me toen in mijn hemd gezet, het was een klap in het gezicht van de Nederlander. En het startsein voor het laten vallen van uw onderdanen, en een leven vol ingezet op het zichzelf behagen, het zoeken in de hoge kringen en keer op keer volledig maling hebben aan het volk. Het volk waarvan u uw toelages en vergoedingen krijgt.
Maar misschien kunt u uw vrouw uitleggen dat dé Nederlander wel bestaat? Dat was ooit uw trouwe achterban van boeren, vissers en buitenlui. Uw moeder begreep het, wilde tussen het volk staan en hield daar rekening mee, of ze kon het heel goed spelen. Maar u en uw vrouw hebben het volk ingeruild voor vakantiewoningen, boten met oranje kussens in tijden van crisis, (domme) vakanties en praatclubjes, En heeft u al vaker uw excuus aangeboden aan ons, het volk, dan verwacht zou mogen worden. En zo neutraal of onafhankelijk zijn u en uw vrouw ook niet, toch? Gezien de laatste video’s uit Davos.
Als klap op de vuurpijl. Bij de afgelopen nieuwjaarsborrel in uw paleis zegt u tegen de grootste sloper van de Nederlandse tradities, die oproept tot moord op zwarte Piet en het verwijderen van de standbeelden van onze nationale helden: dat hij vooral zo door moet gaan. De beste man was er zelf van geschrokken.
Mijn mond viel open. Waar is onze Nederlandse koning gebleven? Waar is dat gevoel gebleven van: “Waar de blanke top der duinen…… ik heb u lief, mijn Nederland” Waarom laat u uw oh zo trouwe achterban vallen als een baksteen? U bent de vertegenwoordiger van een huis wat bestaat dankzij tradities. En als u dan toch zo’n voorstander bent van het afschaffen van of excuseren voor tradities, laten we dan elke Nederlander via hun DigiD via de door de door uw vrouw oh zo begeerde digitale identiteit, bij de belastingdienst zelf als een soort donorcodicil laten aankruisen wat ze aan u en uw op tradities geschoolde gezin kwijt willen. Een doneercodicil kunnen we dat dan noemen.
Voor mij zou het vakje: intrekken, betekenen. Geef mijn portie maar aan de voedselbank, aan mensen die er wel echt dankbaar voor zijn. Of aan een dierentuin bijvoorbeeld. Geeft u alles wat van de Nederlander is maar weer terug aan de Nederlanders, geld heeft u genoeg en laten we er maar mee stoppen.
Of u het nog kunt goedmaken?
Open een VOC wijk, laat zwarte Piet door de Nootmuskaatstraat lopen en cadeautjes uitdelen.
Dan zou ik er weer een beetje vertrouwen in krijgen.
Met de meeste hoogachting en een hartelijke groet,
Een Nederlander.
Bert Schouwstra.