Schoentjes
10.000 schoentjes op de dam. Deze zin is niet een cover van de welbekende hit van Gert en Hermien, maar het was de kop van vele nieuwsberichten van afgelopen Zaterdag.
Het zal zeker een indrukwekkend gezicht geweest zijn. En een hele klus. Elk schoentje stond voor een omgekomen kind in Gaza, zeiden de activisten, en was ook terzijde bedoeld om een extra statement te maken in de week dat Zuid Afrika de staat Israël in Den Haag voor het Internationaal Gerechtshof daagde.
En daar wringt voor mij de schoen. Ik heb de beelden nog op mijn netvlies staan van de terroristische aanval op Israël die eind Oktober een beetje naar buiten begonnen te druppelen. De ongekende wreedheid en moordzuchtige haat die op de beelden te zien waren hebben mij aangegrepen. Ik zal ongetwijfeld niet alles gezien hebben. Maar wat ik gezien heb heeft me nachten wakker gehouden, soms stil huilend van woede en onmacht.
Ook de beelden gezien dat de gijzelaars Gaza werden binnengebracht. Wat een feest dat was, met schoenen en planken werden ze geslagen, omdat ze Joods of Israëliër waren. Ook daar stonden kinderen te juichen. De berichten op sociale media op straat en op scholen de dagen en weken erna, vol antisemitisme, haat en verwrongen gedachten. Ook daar waren kinderen bij.
Met dit in gedachten keek ik naar die schoentjes, en kreeg een nare smaak in mijn mond. Tuurlijk zal ik het er met hun over eens zijn dat elk gedood kind er één teveel is, en dat dit zal moeten stoppen. De manier waarop zullen we over van mening verschillen. Maar de nu voor dag gelegde misplaatste moraliteit is wel stuitend. 6 Oktober was namelijk verreweg de overgrote meerderheid nog stil. De weken ervoor, ja zelfs de jaren ervoor was de meelevende deugbrigade van nu; Stil. Want er was toen geen bekendheid of wit voetje bij de volgelingen te halen en was er een andere bubbel die daarvoor gebruikt werd. En juist de mensen van wie je verwacht dat ze verstand hebben, die op universiteiten werken en leren staan vooraan omdat ze denken dat de Gazanen de kleine minderheid zijn die geholpen moet worden en daarom hun steun verdienen. Er is nu een slachtofferhype omheen gecreëerd die nu ten volle wordt uitgebuit, dat men zelfs de dubbele agenda van de demonstraties accepteert als bijkomstigheid die niet serieus genomen hoeft te worden.
Wat kan Iran en de door hun gefinancierde groepen de Gazanen schelen; helemaal niks. In feite doen deze dode kinderen er voor hun helemaal niks toe, dat zijn martelaren geworden en hebben het in hun filosofie nu beter dan hier op deze aarde. Nu geloof ik direct dat er mensen zijn zonder Islamitische doctrine en met een oprecht hart die mee demonstreren voor de mensen in Gaza. Geroepen door de beelden, ingepraat op de meelevendheid en aangesproken op hun moraal worden ze handig meegezogen in de slachtofferpraat. En moeten we de cijfers van Hamas en Al-Jazeera voor waar aannemen omdat deze het schokkendst overkomen.
En zo is het beeld van Israël dat werd aangevallen en als reactie daarop de verantwoordelijken wil aanpakken, vakkundig omgedraaid. Of Israël alles goed doet? Nee.
Toen ben ik eens gaan zoeken of er eerder schoentjes zijn geplaatst.
Tijdens de oorlog in Syrië. Geen schoentjes.
Tijdens de oorlog in Libië. Geen schoentjes.
Tijdens de oorlog in Irak. Geen schoentjes.
Tijdens de oorlog in Jemen. Geen schoentjes.
Tijdens de oorlog in Niger. Geen schoentjes.
Tijdens de oorlog in Soedan. Geen schoentjes.
Tijdens elke andere oorlog. Geen schoentjes.
Tijdens de boeren en Christenvervolgingen slachtingen en onthoofdingen in Afrika de afgelopen jaren, maanden en weken; Geen schoentjes. Misschien was de gedachte dat ze daar toch liever op blote voeten lopen. Alles bij elkaar opgeteld zouden dat duizenden kinderschoentjes extra moeten zijn.
Het geeft de selectieve geheugenstoornis weer van de mensen die nu zo hard roepen en meelopen voor het strelen van grotendeels hun eigen ego en voor het kweken van goodwill.
Ondertussen worden we zelf en in de landen om ons heen geschoffeerd en geprovoceerd door mensen die openlijk bidden op de straten. Bij onze kerken. In gebruik of niet, de symboliek is met geen pen te beschrijven en heeft enkel als doel om psychologisch te intimideren ook al ziet het er vredelievend uit. Het bespuugd ook in ons land openlijk onze Nederlandse normen en waarden en slaan symbolisch met hun schoen op onze vlag. Ja zelfs op de Europese vlag. En de nozems van deze wereld staan erbij te klappen; Voor de Gazanen! zeggen ze dan. En roepen mee: Free Palestine! Wat als werkelijke agenda heeft gekregen: occupy Europe!
Die 10.000 schoentjes zijn in hetzelfde licht te plaatsen. Waar de Nazi’s in 1939 begonnen met de Blitzkrieg. Wordt nu de tactiek van de omgekeerde wereld toegepast. En worden met valse voorwendselen de zieltjes van de volgzame deugbrigade ingelijfd. Ze zoeken geen verbinding, maar een opening om hun felbegeerde Jihad in Europa te starten, daar kunnen zelfs die schoentjes bij helpen.
En dat smaakt vies.
PS: hoe verschrikkelijk ik elk omgekomen kind ook vind, laat dat duidelijk zijn.
Bert Schouwstra.