Censurerende ongeleide projectielen.
Na twee weken vrijaf genomen te hebben merk ik eigenlijk pas terwijl ik het nieuws gelezen en gevolgd heb, wat een voorrecht ik heb om te kunnen schrijven wat ik wil. Ik leg verantwoording af aan mezelf, soms zegt mijn vrouw: nou Bert dat is wel heel grof of hard, dan pas ik het aan, of niet. En als u, de lezer, mijn stukken niet te pruimen vindt zij dat zo. Ik wordt er geen dubbeltje armer door.
Als ik wat zeker wil weten of verifiëren dan bel en mail ik erachteraan of zoek het goed uit om geen valse dingen te schrijven. Maar de rest is volledig eigen interpretatie en observatie. Hoe anders is dat als je in dienst bent om er je brood me te verdienen, en de uitgever of redactie grotendeels bepaalt hoe en wat je mag en kunt schrijven.
Zo las ik dat dagblad Trouw het woord “blank” in de ban gaat doen. Als het woord blank in stukken of ingezonden brieven staat wordt dit op de redacties veranderd in: wit. Het woord blank zou volgens deze krant toegeëigend zijn door extreem rechtse kringen. Gewoon censureren dus. Zo schrijven ze:
“…De vraag of blank nu een gangbare benaming is of een claim van superioriteit over andere huidskleuren is een valse; het is beide. Wie het woord blank gebruikt, ontkomt niet aan de ballast die de term met zich meebrengt...”
Dus wordt een Nederlands kind volgens deze redenering al als een extreemrechtse rakker geboren. Nu staan in mijn verbeelding de deugende vaders van ons land op de afdeling gynaecologie naast de gebruikelijke tas van thuis, ook klaar met een emmer witte latex om de pasgeboren smurf te behoeden voor extreemrechts gedachtegoed dat volgens hun aan de huidskleur verbonden is. En zullen dit pasgeboren kind direct ritueel door de emmer heen halen om het meteen te indoctrineren door de naam van Frans, Jesse en Esther.
De schande die de huidskleur met zich meebrengt zal gevoeld moeten worden, ze hebben de last te torsen van onze geschiedenis, en deze te dragen voor de mensen die zich daardoor gekwetst voelen. Zichzelf aangemeten, maar grif gebruikt door bepaalde groepen om er een slaatje uit te slaan. Maar als ik mezelf hiermee niet kan identificeren ben ik homofoob en extremist. Alles moet gekleurd bekeken worden, behalve een afwijkende mening. Die is ineens zwart wit. En ik ben dan de gek.
Deze mensen worden zo gegijzeld door de woke gedachtes en hebben er ter compensatie een soort Stockholmsyndroom bij ontwikkeld die geen grenzen lijkt te kennen. Irritatie daaraan of een kritische noot worden snibbig weggebeten en als domrechts of extreemrechts weggehoond.
Ook werden er bij het huis aan huis blad Ede Stad bijvoorbeeld, door de uitgever met stille trom kritische columnisten gewisseld. En zitten er blijkbaar bij de NOS en andere media, mensen op de redacties en hoge posities die zo een enorme pesthekel hebben aan Israël, of dit geleerd hebben gekregen. Dat alles wat ook maar een beetje sympathie zou kunnen oproepen onder censuur wordt geplaatst. Ik lees enkel maar berichten op de NOS (ook op andere nieuwsmedia, maar neem NOS nu als voorbeeld.) die over de gebeurtenissen in Gaza of op de Westbank gaan. Hun goed recht uiteraard. Het deed mij de wenkbrauwen fronzen en heb toch eens wat navraag gedaan.
Ik was benieuwd hoeveel raketten er zijn afgevuurd op Israël sinds 7 Oktober. Het was niet eens zo moeilijk te achterhalen, na wat belletjes en appcontacten kreeg ik als antwoord dat nagetrokken/afkomstig is van een ministerie in Israël, dat het aantal vanaf 7 Oktober tenminste 13.500 raketten bedroeg. Ten tijde van dit schrijven gemiddeld een kleine 149 stuks per dag. Nog steeds dagelijks oplopend.
Maar de censuur zit diep; heb dit nergens terug gelezen. Wel als er een Hamas of Hezbollah figuur uit z’n appartement geschoten werd. Dan was dat de grootste schande.
Ook kwam er niks in het nieuws over de onthoofde Kerststallen in de landen om ons heen of de kerk in Villastanza nabij Milaan, waar een man met een bijl de beelden en kruizen in de kerk heeft vernield en daarna de kerk met kerststal en al in de fik heeft gestoken. Niet relevant? Uiterst relevant, want wij worden ook overspoeld met dit rapaille, we krijgen het door de strot geduwd. Het is niet de vraag of het net zo zal gaan als in Engeland Duitsland en Frankrijk. Maar wanneer de eerste berichten erover naar buiten komen. Ze komen met hun allen echt geen vrede brengen. Maar wij zijn zo gewend geraakt aan vrede, dat we van gekkigheid niet meer weten wat we ermee moeten doen, en vergeten het te bewaken, zelfs onderling.
Maar de tendens is dat men uit angst wegloopt voor de realiteit en deze censureert om maar meelevend onze normen en waarden stukje bij beetje prijs te geven om het leven wat geleefd wordt niet op te hoeven geven. Alles voor: ik, ik, ik. Terwijl vrede een werkwoord hoort te zijn.
En als de grens van het meebewegen bereikt is? Want die komt in zicht.
Hadden we als blanke mensen maar harder moeten schreeuwen?
Bert Schouwstra.