Tutti Frutti
Of wij nog Sinterklaas vieren? Nee.
Niet alles hoeft te blijven zoals het is, maar ik weiger me te verontschuldigen voor hoe het was zonder dat ik enig vooroordeel had. Een gezellig kinderfeest waarbij er een Rooms Katholieke goedheiligman samen met zijn knechten het afgelopen jaar met je doornam. Als je lief was kreeg je lekkers als je stout was de roe.
Nu krijg ik bij die laatste zin in combinatie met een Rooms Katholieke bisschop toch wel hele andere gedachten dan dat ze ons wilden doen geloven. Dat is over het algemeen wel een Rooms trekje maar dat terzijde.
Sinds de discussie over zijn knechten omgedraaid is naar een racisme debat, ben ik er helemaal klaar mee. Ik leer mijn kinderen nu dat het verpest is door Zwarte Piet en zijn rebbelenleger. Dat we het daarom niet meer vieren. Dat de hulpjes van de grote baas zijn gaan staken. Ze wilden niet meer door de schoorsteen, ze waren te lui om de cadeautjes te tillen en wilden niet meer exclusief zijn.
Want ik keek als kind altijd tegen ze op. Naar die mooie, grote, sterke, met een goed hart en lief kijkende knechten. Wat kon mij die hitsige pater schelen, zijn knechten brachten de cadeaus en deden het werk. Zo kijk ik ook naar de maatschappij, de hoge en grote heren zijn niks zonder hun loonslaven. Want dat is wat we immers allemaal zijn. Loonslaaf. Geldslaaf. En er zitten hele grote slaven tussen.
Maar het feest mag of kan niet meer. Het is door de kleine hard schreeuwende goegemeente door het systematisch herhalen van valse stereotypen en door in te spelen op de onderbuik vakkundig de nek omgedraaid. De slaafjes en hijgerige deugmensen van deze gedachtes rennen er braaf achteraan. De knechten zijn inmiddels al in de kleuren van de regenboog. Dat gaat ook door menig schoorsteen tegenwoordig, evenals de groene hysterie.
De sjeu is er voor mij wel vanaf.
Ik heb een alternatief bedacht, voortaan herdenken we op Vijf December nu Tutti Frutti.
De Keti Koti van de hedendaagse maatschappij. We zijn zo lui geworden om onze eigen identiteit te bewaken en te bewaren, in alle gelederen van onze Nederlandse afkomst. Dat we slaaf zijn of dreigen te worden van degenen die daar een slaatje uit weten te slaan. Door daar wel voor te ijveren. En zo onze roots en tradities beetje bij beetje en langzaamaan willen laten verdwijnen. Onze Joods Christelijke roots. Ik moest even denken aan een quote van Douglas Adams: “We can’t win against obsessions. They care, we don’t. They win.”
Op deze avond van Tutti Frutti herdenken en vieren we dan de glorie van de diversiteit en inclusiviteit. En doen dan hetzelfde als wat deze mensen bij ons doen, we belichten het van de andere kant. Hoe dat te doen?
Nou bijvoorbeeld: lees een column van Asha ten Broeke en zet daarna heel hard het Horst Wessellied aan.
Kijk een pally-demonstratie terug en aan het einde klik je je hakken tegen elkaar en roep je: Hamas! Hamas! Alle Joden aan het gas! Wel met een bivakmuts op of met een sjaaltje voor de mond uiteraard. Je moet wel laf blijven.
Lees het draadje van Siem Eikelenboom op X waarin hij zich afvraagt hoe het toch zover heeft kunnen komen dat de journalistiek er is om mensen te berichten. Maar nu was het allemaal andersom, de mensen hadden hem bericht. Daar heeft hij een nacht niet van geslapen. Neem de arme man een moment mee in gedachten.
Steek buiten de vuurkorf aan met een vegaburger in de hand, en denk aan het stikstofdossier.
Luister naar de speeches van Frans Timmermans, Rob Jetten en Jesse Klaver. Hou elkaar vast, en probeer zonder in je broek te plassen een minuut stilte in acht te nemen om de gedachte dat de democratie nu geheel verloren is.
Fijne Tutti Frutti!
Natuurlijk is bovenstaande allemaal gechargeerd en met een knipoog bedoeld.
Maar wij vieren geen Sinterklaas. We schuiven het door naar Kerst. Wat is er in deze tijd een mooiere gedachte dan Kerst? Mijmeren over Vrede op aarde. Licht in de duisternis en een liefdevolle uitgestoken hand voor iedereen die dat wil. Een klap op de schouder voor iedereen die teleurgesteld is in de ander, niet elkaar de wil opdringen maar gewoon eens naast elkaar zitten en luisteren. Elkaar dan een warm gevoel te geven, door te laten merken dat we er toch altijd voor elkaar zijn. Want met haat en vijandigheid maken we de wereld echt niet beter. Lijkt me.
Bert Schouwstra.