Komkommertijd

Komkommertijd

De grote groene sappige staaf die misbruikt wordt om het gebrek aan nieuws te camoufleren.

Maar er was juist genoeg nieuws. Vind ik tenminste. Ik voel niet de behoefte om over elk nieuwswaardig feitje te gaan schrijven. Je bent de actualiteit dan snel voorbij en er dagelijks druk mee, dat laat ik aan andere collega’s over.

Maar ik heb wel genoeg kunnen gniffelen deze vakantieperiode, want dat is het nu eenmaal: komkommertijd. Gewoon een ordinaire desinteresse in alles wat los en vast zit en even heerlijk egoïstisch jezelf behagen op een ver oord en daar achteraf via foto’s mee pronken, waarna iedereen denkt: was daar maar gebleven.

Je zal maar op Rhodos hebben gezeten. Eerst op sociale media lopen zeuren en klagen over klimaatverandering of over andermans gedrag. Vlieg je erheen geniet van alle luxe, wat prima is natuurlijk. Succes wat je met je centen doet. Breekt er een eilandhoppende bosbrand uit, het is toch te treurig voor woorden, en dan moet je veertig minuten lopen, ja veertig! Om in veiligheid te komen. Daar had je niet voor betaald natuurlijk. Maar om daarover nog te gaan klagen, dat vind ik dan weer heerlijk, ik heb dit soort droeftoeters nodig om mijn glimlach te onderhouden.

Of je bent een politie vlogger, mijn zoon keek het altijd, ja keek. De oelewapper was betrapt toen hij veel te hard naar huis reed na zijn werk en was zijn rijbewijs kwijt. Dat is toch magnifiek? Nu mag hij even niet meer vloggen. Win-win. Als we nu een auto zien scheuren hier door de straat zeggen we: ah, dat was Jan-Willem. En bijna elke adolescent met rijbewijs, alhoewel dat ook niet per se een vereiste is, of een geestelijk achtergestelde bestuurder hier uit de omgeving, heet bij ons nu Jan-Willem. Hij heeft wel de trend gezet voor een: Jan-Willempje.

Dan over de oorlog in Oekraïne. Dat deze zich langzaam naar Rusland en Belarus verplaatst. Dat ons leger nu eindelijk eens wordt opgevijzeld. Misschien kunnen we de kansparels die geen fatsoenlijke opvoeding hebben gekregen daar wel plaatsen.

Kortom er was genoeg te beleven.

Maar vooral dat ik me nu onderweg groen en geel erger aan de typische Tesla rijders of andere leasebakfiguren, die buiten deze komkommertijd er geen moeite mee hebben om zich hoogst asociaal te gedragen op de weg, omdat het toch de auto en het onderhoud van de baas is. Maar nu met vrouw en eventueel kind(eren) erbij, hoogst bescheiden zijn, wel alle ruimte opeisen met boodschappen doen of tijdens een dagje uit. Want veel tijd om zich te bewijzen tegenover vrouw en kind(eren) hebben ze anders doorgaans niet. Laat staan voor een fatsoenlijke opvoeding van zijn kroost. Dat laten ze stiekem over aan het kinderdagverblijf, kinderopvang, gastouder of school.

Op het werk zijn deze types doorgaans het prototype van een Scholletje. Zo’n nat, glad, onderhuids onderkruipsel waarbij je fingerspitzengefühl al aangeeft: nu moet ik oppassen. Als hij A zegt, B denken, en al mijn vingers tellen als je een hand hebt gehad. Een middenkaderfiguur, waar het allemaal nét niet is. Maar wel overal tussendoor weet te glibberen. En als de druk word opgevoerd; zich ingraaft om niet ergens op gevangen te worden. Maar je ook achter je rug om kan proberen te liquideren om zelf wat beter op het schavot te kunnen gaan staan.

Iedereen kent er wel een, waarbij het gal al omhoog komt als je ze ziet aankomen.

Weet dan, dat ik hier in mijn komkommertijd, op het strand van het voor ons dierbare Westkapelle de lijn in het water heb liggen. Om een Scholletje te vangen. Deze te piercen als hij even niet oplet, en daarna vakkundig te frituren.

Hij mocht wensen dat hij op Rhodos was gebleven, en zich niet meer als een Jan-Willem gedraagt in het verkeer om zo sneller bij zijn volgende komkommertijd aan denken te komen. En die dient zich volgens de maatstaven van deze komkommergemeenschap alweer snel aan natuurlijk.

En voor de niet opgevoede kinderen? Misschien helpt een diensttijd.

Bert Schouwstra