Brief voor Jesse Klaver

Beste Jesse, of Jessie, 

Op zich lijk je me geen onaardige gozer, altijd wel pedant aanwezig bij de debatten. Moet er doorgaans wel bij glimlachen, niet dat je ongelijk hebt, kan me er soms nog wel in vinden.

Vooral wanneer je de nuchtere conclusie hebt; dat we niks opschieten zo.

Maar de manier waarop je je soms manifesteert.

Mijn persoonlijke mening is dat mensen altijd uit moeten kijken om niet té veel in zichzelf te gaan geloven, je zet jezelf compleet voor schut. Spreek wel een beetje uit ervaring, heb ook wel eens een te grote broek aangetrokken en daardoor onderuit gegaan. Dat hoort erbij, zolang je maar weer opstaat en ervan leert. Dan vindt je wel een broek die je past.

Ik ben echt op  je gaan letten sinds de verkiezingen van 2017. Daarin kwam je gelikt voor de dag, met een goed uitgebroede campagne met daarin de slogan: Jesse we can!

Wat origineel, beter goed gejat als slecht bedacht was de stelregel schijnbaar. Want ook de speeches waren bijna één op één gekopieerd van de man die je wilde uitbeelden. Barack Obama.

Weet niet of de beste man het gewaardeerd heeft dat een leider van een partij die bestaat uit een samenvoeging van Politiek Radicalen, Pacifisten, wat verdwaalde iets te ruimdenkende Evangelischen en Communisten. Uitgerekend die, zijn gevleugelde uitspraken gebruikt voor politiek gewin.

Maar eerlijk is eerlijk, je hebt er toen wel een aardig zetelaantal mee weten te scoren. Knap!

Maar in de daaropvolgende formatie komen we toch weer bij de denkbeeldige broeken uit. Je kans om als voorman van je yuppen sociëteit werkelijk een vinger in de pap of havermelk te krijgen, heb je toen echt vakkundig verprutst. En de slogan en het besef had toen aangepast moeten worden in: Jesse he can’t!

Maar in de oppositie is het niet slecht toeven, toch? Je kunt altijd proberen om de Arbeiderspartij binnen de club te lokken. Eerst niet gelukt. Alhoewel, dat jonge kipje (Kuiken) wil wel, want filosoferen over macht maakt mensen hongerig is wel gebleken uit de geschiedenis. Maar de concurrent eigenlijk op deze wijze uitschakelen is niet echt een Linkse gedachte, wel een gewoonte, maar dat terzijde.

De havermelk zou een mooie toevoeging zijn voor jullie logo en ideeën, het is onder andere gezond voor de darmen. Maar het wordt nu ook gebruikt binnen de yuppenkringen om een levenswijze aan anderen op te dringen.

Kan die melk niks aan doen natuurlijk.

Nu zou ik daarvoor een nieuw soort willen introduceren: Klavermelk.

Klein nuanceverschil met grote impact. Je krijgt het er hoog in je bol van, trekt daardoor grote broeken aan, het helpt misschien wel bij het lozen van ridicule gedachten, en je komt uiteindelijk tot de conclusie: hier schieten we niks mee op. Moet je weer een slok nemen van het elixer.

Het zal niet storm lopen qua verkoop, maar misschien heb je ergens nog een mooie vertaalde speech of marketingformule liggen om het onder de aandacht te brengen. Want een broek die politiek past zal je niet vinden. Dat vind ik weer heerlijk om mee te mogen maken.

Ik zie je nu altijd in een te grote broek bij talkshows zitten of in de Tweede Kamer tijdens een debat interrumperen, en op de achtergrond een blond, blij jong kipje fladderen.

Desalniettemin.

Alle goeds!                                                                                                       

Bert Schouwstra